مرور خاطرات گذشته چه کمکی به ما میکنه؟

برای پاسخ به این سوال به بررسی مطالعه محمد ال حاج  و همکاران در خصوص «پزشک دلسوز من» در سال ۲۰۲۲ می‌پردازیم:

در این مطالعه  62 شرکت‌کننده به طور مساوی به 2 گروه تقسیم شدند که از نظر سن، جنسیت و سطح تحصیلات مطابقت داشتند و همه شرکت‌کنندگان تشخیص فرم خفیف فراموشی زوال عقل یا آلزایمر را داشتند که توسط یک متخصص مغز و اعصاب یا متخصص سالمندان باتجربه بر اساس معیارهای مؤسسه ملی انجمن پیری_آلزایمر دریافت کرده بودند. یک گروه به عنوان بیمارانی که قرار بود پزشک با استفاده از مرور خاطرات گذشته زندگی بیماران با آنها همدلی کند و گروه دوم به عنوان گروه کنترل که بصورت خنثی توسط پزشکان اقدامات درمانی می گرفتند.

یکی از چالش‌های بزرگ پزشکان در کلینیک‌های حافظه، پرورش رابطه بیمار و پزشک در محیطی است که ممکن است تحت سلطه شرایط و گاهی اوقات فشار برای صرفه‌جویی در زمان و هزینه باشد و یکی از عوامل کلیدی تعیین کننده کیفیت تعامل، توانایی پزشک برای ابراز همدلی است. این همدلی را می‌توان بر اساس درک پزشکان از موقعیت و در نظر گرفتن احساسات بیمارانشان و در حالت ایده‌آل، بر اساس ایجاد این درک همدلانه، برای حل مشکلاتی که بیمارانشان در طول آزمایش‌های عصبی روانشناختی با آن مواجه می‌شوند، کمک کنند. هرگونه عدم همدلی مناسب توسط پزشکان و عصب روانشناسان در طول آزمایش منجر به تعامل ضعیف می شود . این مطالعه اهمیت همدلی و برقراری یک ارتباط همدلانه را با استفاده از مرور تجریبات شخصی و اهمیت دادن و گوش دادن به آن را در روابط روزمره ما با دیگران بخوبی نشان می دهد.

در تعاملات اجتماعی، همه ما داستان هایی را با دیگران به اشتراک می گذاریم که عمدتاً در مورد تجربیات شخصی مهم از زندگی خود هستند. این داستان ها و تجربیات شخصی معمولاً از حافظه اتوبیوگرافیک بازیابی می شوند. حافظه اتوبیوگرافیک برای یادآوری تجربیات شخصی گذشته، ادغام آنها در روایت های معنادار و به اشتراک گذاشتن آنها با دیگران است. به عبارت دیگر، حافظه اتوبیوگرافیک علاوه بر کارکرد آن در حمایت از احساس خود، یک کارکرد اجتماعی نیز دارد، زیرا بازیابی زندگینامه به افراد اجازه می دهد تا تجربیات شخصی خود را با دیگران به اشتراک بگذارند و روابط اجتماعی را توسعه و حفظ کنند. بنابراین، حافظه اتوبیوگرافیک به رفع نیاز ما برای تعلق به یک گروه اجتماعی و تجربه صمیمیت با دیگران کمک می کند. از این رو، به اشتراک گذاشتن خاطرات زندگی نامه ای با دیگران به ما این امکان را می دهد که نه تنها تجربیات شخصی خود را به اشتراک بگذاریم، بلکه احساس صمیمیت و تعلق اجتماعی را نیز در خود پرورش دهیم.

عملکرد اجتماعی حافظه سرگذشتی نیز می تواند به بیماران مبتلا به آلزایمر خدمت کند. به عبارت دیگر، به اشتراک گذاری خاطرات بیوگرافی خودکار می تواند به بیماران مبتلا به آلزایمر کمک کند تا تعامل اجتماعی خود را افزایش دهند. یادآوری خاطرات شخصی از زندگی آنها ممکن است به بیماران مبتلا به آلزایمر کمک کند تا تجربیات گذشته خود را دوباره ارزیابی کرده و در مورد آنها صحبت کنند و همچنین به دیگران آموزش داده و به آنها توصیه کنند.

بطور خلاصه این مطالعه نشان می‌دهد که چگونه به اشتراک گذاشتن خاطرات زندگی‌نامه‌ای توسط افراد، به توسعه و حفظ روابط اجتماعی و برقراری همدلی بین افراد کمک می کند و حتی می تواند شرایط بیماران و پایبندی به درمان را در بیماران بهبود بخشد.