شش باور غلط کلیشه ای درمورد رواندرمانی

1. رواندرمانی فقط برای افرادی با اختلال روانی نیست. اصلا لزومی ندارد که فقط افرادی که اختلال روانی دارند به روانشناس مراجعه کنند. رواندرمانی خیلی اوقات می تواند به افراد کمک کند که مهارت های جدیدی را یاد بگیرند و خودشان را بیشتر بشناسند.

2. اینطور نیست که افرادی به روانشناس مراجعه می کنند کسانی هستند که در زندگی شان دوستی ندارند. روانشناس و دوست به هیچ وجه جایگزین همدیگر نیستند. درست است که دوست و تراپیست هر دو می توانند به ما کمک کنند ولی رابطه درمانی کاملا جدا از روابط روزمره است و قواعد و اصول خاص خودش رو دارد. در واقع یک روانشناس بصورت علمی و دقیق آماده کمک به ما شده و محدودیت ها و اصول خودش رو دارد.

3. رواندرمانی گرفتن به این معنی نیست که ما والدین مان را برا همه چیز سرزنش کنیم. درست است که خیلی از مسائلی که در جلسات درمان ارائه می شوند ریشه در احساسات حل نشده و تجارب کودکی ما دارند، اما اصلا اینطور نیست که هدف از صحبت کردن درمورد این تجارب سرزنش والدین باشد.

4. اینطور نیست که اگه رواندرمانی رو شروع کنیم، مجبور باشیم تا آخر عمر ادامه اش بدهیم. بسته به مسائل مان، ممکن است که نیازمند مداخله های کوتاه مدت و یا بلند مدت باشیم. با این حال یک عده از افراد انتخاب می کنند که برای باقی عمرشان از یک منبع حمایت استفاده کنند و از یک متخصص برای مدیریت سلامت روانی شان کمک بگیرند.

5. افرادی که رواندرمانی می گیرند ضعیف نیستند. اینطور نیست که افرادی که از مدیریت زندگی شان ناتوانند و ضعیفند به روانشناس مراجعه کنند. اتفاقا اینکه ما انتخاب کنیم که به سراغ ضعف هایمان و چیزایی که اذیت مان می کنند بریم و روی آنها کار کنیم نشانه آگاهی و قدرت است.

6. اینکه ما در مقابل دریافت خدمات روانی به روانشناس ها پول می دیم به این معنی نیست که اونها افرادی حریص و سودجو هستند که می خواهند از مشکلات بقیه پول در بیاورند. آنها هم مثل همه انسان ها مشغول انجام کار و حرفه شان هستند. آنها هم مثل بقیه در یک سیستم پرفشار زندگی می کنند و خرج و مخارج خودشان را دارند.